Brownsbergen

Hier weer een bericht vanuit het tropische Suriname. Ik zit inmiddels alweer in mijn 4e stage week en heb helemaal mijn draai gevonden. Ik wordt nu eindelijk als een volwaardig werknemer gezien en, niet meer als die nederlandse wijsneus die hier even de werkwijze waar al jaren volgens gewerkt wordt, denkt te komen veranderen. Surinaamse mensen (hoofdzakelijk de gidsen en chauffeurs) houden namelijk niet zo van veranderingen. Zolang ze hun geld maar verdienen vinden ze alles prima. Gelukkig is er de directie van Bodeco Aventures die openstaat voor mijn ideeen en deze ook ondersteund.
Ik zal even een beschrijving geven hoe een gemiddelde stagedag er voor mij uitziet.

Ik sta ‘s morgens om 07.00 uur op (en heb me tot op vandaag nog niet verslapen) en dan stap ik onder de douche (die ijskoud is), gevolg; elke ochtend harde tepels. Na mijn broodje gesmeerd te hebben loop ik richting de straat waar Sophie, de marketing manager van Bodeco mij meestal ophaald.

Als Sophie me niet kan halen dan pak ik de bus, wat ook een hele ervaring op zich is. Je gaat langs de weg staan en steekt je hand omhoog. Vervolgens stopt de bus midden op de weg waarna je kunt instappen. Dit veroorzaakt ook weer de nodige chaos omdat bijna alle wegen 1 baans zijn zodat zich een kleine file vormt achter de bus. Je kunt de chauffeur 1 SRD (Surinaamse Dollar) betalen bij het in- of uitstappen. In het begin was het ook een hele vreeemde gewaarwording om door iedereen aangekeken te worden als enige blanke in de hele bus. Je gaat zitten met 4 man schouder aan schouder en vervolgt je weg over de chaotische wegen in Paramaribo (“Parra”maribo voor insiders). Een gangpad is er niet, omdat het 4e stoeltje in elke rij hier uitgeklapt wordt. Je begrijpt dat elke keer wanneer er iemand op een willekeurige plaats wil uitstappen en deze persoon achterin zit, iedereen helemaal op moet staan en zich in de meest rare houdingen moet manouvreren om deze persoon er langs te laten.

Om 08.00 uur op het werk aangekomen ga ik achter mijn bureau zitten, zet de Pc aan en kijk of ik nog fanmail ontvangen heb :) Meestal vertrekt er dan om 09.00 uur een tour vanaf het Waaggebouw waar Bodeco zich bevindt en deze mensen ontvang ik dan en begeleid ze vervolgens naar de jeeps.

Als dit gebeurd is kan ik zelf aan het werk gaan. Dit varieerd van dag tot dag. De laatste 2 weken heb ik verscheidende taken van Sophie waargenomen omdat ze de directeur moest assisteren bij het halen van een deadline voor de oplevering van het interieur van een aantal winkels in Paramaribo en op de Antillen. Zo heb ik me o.a. bezig gehouden met het boeken van tours en het doorvoeren van reserveringen, tot het opstellen van een template/ draaiboek voor de uitbesteding van de nieuwe website van Bodeco Adventures.

In principe focus ik me verder op het ontwikkelen van het marketingplan voor het vakantie oord Gusterie waarmee ik goeie vorderingen maak. Zo hebben we o.a. plannen gemaakt voor volgend jaar om de Savanne Safari uit te gaan breiden met Cross-country-paardrijden en quats, naast de gebruikelijke jeeps als vervoermiddel. Ook zijn we bezig met het verkrijgen van vergunningen bij Stinasu (Stichting Natuurbehoud Suriname) om in samenwerking met de indianen uit het dorp Bigi Poika, die in dat gebied leven, een wildpark te gaan opzetten. Dit wildpark zal een gebied van zo’n 20 km² gaan beslaan dat gebruikt zal gaan worden voor de revalidatie en uitzet van gewonde dieren die uit de handen van jagers en stropers zijn gered. Dit zorgt er mede voor dat de kans voor onze gasten om wild te zien tijdens de Savanne Adventure een stuk groter wordt.
Dat schrijven werkt echt verslavend. Als ik er eenmaal aan begonnen ben dan wil ik ook alles tot in detail vertellen. Hoop dat jullie alles nog een beetje volgen want ik ben nu eigenlijk pas aanbeland bij het hoogtepunt van het bericht. Mijn eerste jungle experience van afgelopen weekend op de Brownsberg.

We moesten Zaterdagochtend al om 06.00 uur opstaan omdat we om 07.00 uur opgehaald werden met een 2 wiel aangedreven stadsbus (kom ik zo op terug) door het neefje van onze huisbaas, Prem. Weekend tas & survival pack mee (o.a. een aantal flessen borgoe, Surinaamse Rum) en we vertrokken richting Brownsberg. We hebben 's middags eerst een tussenstop gemaakt en gezwommen in de Suriname Rivier in het Brokopondo district vlakbij een heel klein inheems dorpje waar de mensen echt nog in houten hutjes wonen en hun kleren wassen in de rivier. Vervolgens zijn we in die normale stadsbus met 26 personen de Brownsberg op gereden :-s Het laatste stuk ging dus met 10 km p/uur in de 1e versnelling naar boven over een weg vol met gaten en kuilen die ook nog eens langs een ravijn liep. Wat bezield die huisbaas van ons te denken dat dit goed zou gaan. Blijkbaar hadden ze het in het verleden al vaken gedaan en was er nog nooit een ongeluk gebeurd…gelukkig, dat lucht op…IDIOOT!!!

Aangekomen op de berg was het uitzicht adembenemend. We zaten helemaal op de top van de berg en konden helemaal uitkijken over de jungle en het stuwmeer. Hier hebben we onze spullen in het huisje gedumpt waar we die avond zouden slapen en een lekkere Surinaamse lunch genuttigd. Vervolgens zijn we zo'n 3 a 4 uur gaan hiken door de jungle naar de Leo- en Ireneval, twee grote watervallen op de Brownsberg. Helaas waren de watervallen niet zo groot als op de foto, dit omdat we in het droogseizoen zitten en er dus maar de helft zoveel water naar beneden kwam. Hier merkte ik pas dat mijn conditie nog lang niet optimaal is. Wij zijn uiteindelijk met 4 jongens uit mijn huis nog 1,5 uur eerder terug gekomen als de rest, maar ik was echt helemaal kapot. Ik was blij toen we halverwege de 1e waterval bereikt hadden, kon ik lekker even afkoelen onder het water. Bij terugkomst hebben we voordat we gingen eten nog 3 brulapen gezien, kunnen wij nog wat van leren.

's Avonds werd er weer lekker voor ons gekookt: kip, rijst, vis, konijn (zelf geschoten), varken en kousenband...ik heb in tijden niet zoveel gegeten. Na het eten hadden we een klein feestje in de planning liggen. Iedereen had drank meegenomen en de broer van onze huisbaas die met zijn neefjes met ons mee waren deden ook gezellig mee, je begrijpt het al, het was een gezellige avond. Uiteindelijk was ik om half 11 al zo moe dat ik mijn bed maar ingedoken ben want gisteren stond er weer een lange (optionele) wandeltocht op het programma naar de Mazaroni Val, en die wilde ik sowieso gaan doen. Lekker rustig slapen...althans dat dacht ik. Nee hoor, zo rond middernacht ging de deur open en sprongen er 3 huisgenoten boven op mij die van mening waren dat het nog lang geen tijd was voor mij om te gaan slapen. Ok ok, ik ben ook de beroertste niet, mijn bed weer uitgegaan, nog een borgoe-7up gedronken en uiteindelijk een uur later echt gaan slapen.

Zondagochtend werd ik gewekt door het geluid van de brulapen, ik was in 1 klap wakker. Gelijk die 3 huisgenoten maar even teruggepakt door nu bovenop hun te springen en te zeggen dat ze op moesten staan...what goes around comes around! Die ochtend lekker relaxt bij het huisje gehangen en van het uitzicht genoten. 's Middags stond de Mazaroni Val op het programma...weer lekker 3 uur lang door de bloedhete jungle lopen naar een waterval die uiteindelijk ook half droog bleek te staan...wat een teleurstelling. Maar goed, onderweg heel veel lol gehad en we hebben een slang gezien (een kleine groene boomslang genaamd swipi slang) en hele mooie vlinders, dus dat maakte een hoop goed. Bij terugkomst na de lunch vertrokken we weer richting Paramaribo en was het een zwaar, maar te gek weekend geweest!

No Worries & No Spang,

en de volgende x weer meer avonturen van…

Fawaka Tom de Jungleman